Yangınlarım Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Dışım elleri yakıyor, içim beni,
Çünkü içime akıtıyorum gözyaşlarımı.
Kan kussam;
Kızılcık şerbeti içtim diyorum,
Dıştan gülüyor, içten inliyorum,
Eller sanır ki; beklediğim çıkagelmiş,
Artık kalmamış herhangi bir beklediğim
Ve kapılarım kapanıp gitmiş sokağa.
El-alem nereden bilsin
Yakınmalar yürekten tırmanmayınca
Dudağa?

Ah bu içimin yangınları,
Üsküdar evlerinin camlarındaki güneş yangınları gibi,
Evrile-devrile giderken
Kızgın küllerini bırakır durur arkasında,
Her mutlu günümün tam ortasında
Başlar yürek yangınlarım cömertçe,
Cömertçe ve mertçe,
Bir ömür yanımda sürüklemişim ben bu yangınları
Erkekçe.

Hüznüm tuz-biber oldu aşlarıma,
Her lokmam bir ayrı zehir-zakkum,
Her nerede bulunsam; hem varım, hem yokum,
Bir harap değirmen olmuşum kendi başıma,
Oluğuma yürek dolduruyor,
Yürek öğütüyorum taşlarım arasında,
Körpe bir ömrü tükettim seni beklemekle,
Ne kaldı ki;
Şunun şurasında?

Gelmen bana neler verir, b,lemiyorum,
Söndürür mü dersin içimin yangınlarını,
Kurur mu gözyaşlarım gözpınarlarımda,
Gülücüğe döner mi dudağımda iniltilerim?
Bilmem görebilir miyim yine
Denizi deniz gibi, güneşi güneş gibi,
Bilmem artık bulabilir miyim beni
Ben gibi?

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) ‘nun
YILDIZLARIMI KOPARMAYIN İsimli Serbest Şiirler 'inden > 15-16/100)