Yangınlar Şiiri - Celal Özdemir

Yanarken ağaçlar;
Çatırdayarak bağırıyorlardı.
Doğarken beşigimiz,
Doyarken kaşığımız,
Kapımız, eşigimiz olan,
Güzelim ağaçlar.

Tavşanlar, sincaplar,
Yılanlar, böcekler,
Kuşlar, kelebekler,
Ceylanlar, geyikler,
Alev, alev yanıyorlardı.

Siyaha dönüşürken yeşillikler,
Alevlere doğru uçuyordu keklikler.
Belli ki eşini ya da yavrusunu arıyorlardı.
Ateşte yanmayanlar nereden bilsinler?

Ateş düştüğü yeri yakıyor.
Kimi ağaçlar için kendisi de yanıyor,
Kimi umarsızca gülüp oynuyor.
Yanan sadece canlılar değil ki,
Bir ülkenin geleceği yanıyor...

Celal Özdemir