Biz birlikteyken hiç kar yağmadı kirpiklerimize.
Renksiz hayaller, gerçek olur mu sence?
Öyle kilitliyim, öyle sessiz işte,
Yüz bin gecelik bir hasret kapısının önünde.
Sessizlikten başka çığlık var mıdır?
Karar verdik, puslu gözlerle bakıp
Hiçbir şeyi bize ait olmayan şehirlerde kalmamaya.
Karar verdik, bir daha âşık olmamaya.
Biz yan yanayken güneşe ihtiyaç duymadık.
Boş gider gelirdi gemiler, yüklerimizden arındık.
Birilerinin acısını taşıdık baştan sona,
Ama yine de birbirimizin izini silemedik.
Öyle sensizim ki, taş atsan ses çıkmayacak.
Öyle bir kalabalığın yalnızlığı var ki bende,
Bağırsam tüm dünyaya, duymayacaksın.
Sessizliğin en karanlığındayım; tutsan, kırılacağım.
Ne zaman dönsem yüzüne,
Bir esinti uçururdu saçlarımı.
Ne zaman özlesem seni, denize bakardım.
Dalgalar adını sayıklarken ağlardım, ağlardım.
Terk etti beni bahçemdeki kuşlar.
Meğer aşk kuşlarınmış; yanıldım.
Ayrılık trenine kaç vagon daha eklenecek?
Anladım: biraz acı, biraz sen, biraz yüzün.
Kayıt Tarihi : 22.1.2025 00:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ne kadar kaçsam da senden, her adımda sana daha çok yaklaştığımı hissediyorum. Gözlerim kapalı, nefesim kırık; adını anmamak için dudaklarımı ısırıyorum ama her sustuğumda içimdeki ses seni haykırıyor. Hâlâ seni seviyorum. Bunu itiraf etmek, kendime açtığım en derin yara. Aklım "bitti" diyor, ama kalbim her gece seni arıyor. Bir yüzleşme bu: yokluğunla savaşıyorum, ama her darbeyi ben alıyorum. Ellerim bomboş, ama sanki hâlâ parmak uçlarımda sıcaklığın var. Seni unutmaya çalıştıkça daha çok sen oluyorum. Bu, kaçışı olmayan bir yangın. Ve en kötüsü, ben hâlâ bu yangında yanmaya razıyım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!