Yangın yeri Şiiri - Mesut Berber 2

Bana dostluğun tarifini sorsalar ;
Çıkarların gülümseyen yüzüdür derim
Bu yüzyılda
Çünkü ne zaman birini arasam en ihtiyacımda ,
Ya telefonu kapalıydı
ya dağınıktı evi o anda...
Neyse ki inancım yok artık böyle duygulara
Ben ruhum kanaya kanaya öğrendim yıllar önce
Bırakın dostu bir yana en yanımdakilerde yaşadım
sırtımdan hançerlenmeyi
Et tırnaktan çoktan ayrılmış da bizi kandırmışlar..
İnsanlık mı ?
Bazen kendimden bile şüphe ediyorum
Nicedir unuttuk bu kelimeyi
Öyle ya hırslarımız aldı merhametimizin yerini
Şimdi herkes geçmişe özlemli
hiç kimse vazgeçmiyor uğruna vazgeçtiklerinden...
Ve evet hala özlemeyi biliyorum
Doğrudur eskisi kadar olmasa da
Arada uyuyorum birazcık içimdeki çocuğa
İyi ki diyorum kaybetmediğim mavilerim var
Benim gökyüzüm yüreğimin demi kadar...
Arada da atmayalım mı iki kadeh
yasak desede o mendebur doktor
Atın ölümü arpadan olsun dicem de
Geride bıraktıklarımı kime güvencem ?
İnsan ağız tadıyla bile düşünemüyor ölümü
Velhasıl içim öyle dolu ki
Konuşsam deprem etkisi
Sussam yüreğim yangın yeri .