Yangın Trenleri Şiiri - Muhammed Okay

Vakit yine sensizliğin kendisi
Ne öncesi,ne sonrası
Tam da yalnızlığımın en sensiz vakti.
Şimdi giden yolcu trenlerinin ardına takılan
çocuksu bakışlarımla yalnızlığımı seyrediyorum,
Seyrettikçe sesi daha da yükseliyor
bütün istasyonlarda yalnızlığımın sesi.

Benden ürken kendimle
içimdeki yangının alevinde
üşüyen zihnime,buz kesen içime
senin yaz güneşi gülümseyişini ısmarlıyorum son trenle.
Oysa ki yetmiyor ısmarlayışlar
Yetmiyor uzak bir gökyüzünden
toplamaya çalıştığım güneşler.

Sana geç kalmaların gecelerinde
Sana gelmenin kayıp yollarında
Ben her seferinde önce böyle beyaz beyaz donuyorum
sonra seni özlemenin rüzgârlarıyla harlanmış
Tekerrürlü yangınlarda kan kızılı,
karanfil kırmızısı yanıyorum tüm duraklarda.
Sonra lekeli gökyüzüne dağılıyorum
geceden devşirilmiş siyahlıklarda.
Hem de akrep ile yelkovanın her buluşmasında
Hem de sensizliğin treni
içimdeki raylarda her yol alışında...