*Yangın Sonrası yaren** Şiiri - Uğur Kurt

a.
avuçlarım(da) uyanan iklim
gül kurusu ezgiler tanır(ım)
sicim sicim
kafesime yağan gökyüzü sancısında

maviye konar nehirlerimin bir ucu
nihavendi bir sukunette\ yaren
med-cezirler say intizarın deryasına...

b.
toprağı(mı) hasrete sür\en yaren(imsin)
seyrinden çıkan ama bir bulutum
havai arzularda sol(dur) dum\ gölgemi
topla\ ruhumun aksi-sedalarını
diz satır satır
ölümsüzlük fermanına...

öyle ki
bir güz yangını pişmanlıkları(mla)
dipsiz bir kum saatinden gör(ün) düm\ uçurum uçurum
göm beni yüreğine

c.
buğday renginde rahmetler bilir
rüzgar\ saçların(da) tel tel
su kuşlarının gözyaşı kadar sarı
ve gülüşe kadar kutsal...

her tel(in) de bahar çalar
nazen de ağlayık düşer de aşk

d.
ilk ve son uzun mesel adın
gönül tabakamdan sarmaladığım
bir nefeslik an gibi;
bir tutam kan bir bitmez papatya falı gibi
bir uçuk fettan bakışın...

istemem artık dörtnal vuruşlarını kalbimin
Kaf dağı sırına gebe(yim) \bir düş
ergenliğiyle büyüyorum sana
kaç yıldız daha sayayım gece\ne...

e.
tenimin çığılığına boğulurken gün
Kabil ruhlu tunçtan heykeller
heybeme iliştirirken küllerimi
son sayfasına doğdun ahımın
ayın öndörtü gibi\ ışıl ışıl ebedi

ve üryan güneşler bildim böylece
bakma! yağmalanmış cismi halime