Yangın Gönlüm Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

Şu deli gönlüme uydum, bir zalime oldum aşık.
Ne haddime aşık olmak, kafesimden çıkmam yasak.
Hep peşinde geziyorum, göremem ufukta ışık,
Oldum işte bir ahunun sevdasına boşa tutsak.

Seni senden öte sevdim şu bendeki bana inat,
Sevgi ile dönmüyor mu yaşadığımız kainat?
Değilmidir ki zulümden bunca kopan figan feryat?
Ben ah edip ağlıyorken, sendeki saltanata bak.

Değil ki saray sultanı, kıskandırır cümle canı,
Sen ki gönlümün sultanı, kalbim kalbinin mekanı,
Kül ediyor yakıyorsun; yakar mı insan insanı?
Dinlemeyeceksen beni, cehennemin odunda yak.

Kuşlar gibi şu yüreğim çırpınırken vuslatına,
Almaz mısın ey vicdansız şu garip kuşu katına,
Hangi sevdalı dayanır sevgilinin firkatına,
Beni böyle bırakarak yakışır mı sana firak?

Gönlünün bahçesindedir emellerim hayallerim,
Sensiz açmıyorlar artık menekşelerim güllerim,
Çeşm-i giryânım kurudu hep duadadır ellerim,
Ayrılığın hüznü beter, oldu tüm saçlarım apak.

Ümit Zeki boşa umma bî-vefasızdan bir vefa,
Etmez ki seni şadüman, olsa olsa verir cefa,
Yeter artık! eziyetten kim hayır görmüş kim sefa?
Vuslatın hayalse eğer, oyalama beni bırak.