Yangın Defteri Şiiri - Ahmet Emin Atasoy

anlaşılan
en uğursuz bir çağın
en kargışlı göklerinden damladım,
göbeğinde
en şeytani tuzağın
en siyah sütuna kazındı adım.

gözlerimi
kukumavlar çaldılar,
öcüler kaçırdı hayallerimi;
kuşkular
sızınca kanıma kadar
zalim bir ruh kiraladı tenimi.

inancı görmeden –
inançsızlığı,
gerçekten önce de yalanı tattım;
şahlandıkça
kahpe feleğin tığı
ters kaput örneği dikildi bahtım.

toprağıma
‘benim’ diyemedim hiç,
aşkım –
şiirimde hep tutsak kaldı.
benim için
düş bile değildi sevinç,
mutluluk telvede körelmiş faldı..

yaralı onurum –
en kutsal nişan,
tek zenginliğimse – iki delik cep;
vücudumda
-pervasızca dolaşan-
bir yangının ateşinde yandım hep.

yaktı yüreğimi
her yanık türkü,
yaktı özlemlerin en büyükleri.
ısrar etseniz de açamam,
çünkü
yazgım – felaket bir yangın defteri…