Yangın Şiiri - Fatih Kılıç

Yandımki ne yandım kor ateşlerde yoğruldum
Yangınki ne yangın küllerimle savruldum
Ağladı yorgan döşek ben içinde kavruldum
Yaktı beni yangın merhemle su arar oldum

Attılar beni bir suya iç, ilaçdır dediler, inandım
Düşmüşüm deryaya içtikçe bir daha yandım
Kaçmak için topraktan var gücümle kulaçlandım
Bağlamışlar toprağa kulaçlandıkça yandım

Bıçak verdiler elime kes kurtul diye ipten
Bıçağın sapı keskin, ağzı kör testereden
Acıdı elim, çevirdiler, tuttum bıçağın kesmeyen yerinden
Battı elime testere yaraladı derinden

Adamın biri çekti beni deryadan kalın bileğiyle
Çek dedi kürekleri çek ama yüreğinle
Yaşa dedi hayatı ömrünce, huzurla, sevinçle
Soldurmadan tek bir gülü güzelliği için bencilce

Ateş tehlikeli, kırmızıdır rengi görde yanma
Güllere belki amma ateşin sıcağına kanma
Çözülür her bir dert hiç biri kalmaz zamanla
Ne korkup içine kapan nede hülyaya dalma