Yangın Şiiri - Bulent Kiroglu

Güneşin doğuşu ile attım kendimi sahile,
Sakin ve huzurluydum köpüren dalgaların aksine,
Sen de vardın yanımda birlikte taş attık denize,
Kabarttı deniz yüreğimizi aşık etti bizi birbirimize,

Gözlerim karardı birden, karlar kapladı her yeri aniden,
Bulutlar aldı dalgaların yerini güneş doğarken,
Sen ve ben, karlar ülkesine giderken,
Düşüverdik birden, bir çığ olduk güçlendik yeniden.

İçin için yanıyor yüreğim bir kor gibi,
Eriyorum yavaş yavaş sanki bir buz gibi,
Sevemiyorum onu seni sevdiğim gibi,
Daha ne kadar çekeceksin onun sorduğu gibi.

Sevdiğimi paylaşmak zor geliyor bana,
Kıskanıyorum seni başkaları ile paylaştıkça,
Koparıp almak istiyorum, o seni kullandıkça,
Saklıyorum sana olan aşkımı sen ona aşık oldukça.

Olgun oldu adım, gördüklerimi görmez olunca,
Sabırlı oldu adım, sana olan hislerime ket vurunca,
Daha ne kadar sabrederim sen onunla olunca,
Dayanamam ölürüm seni ona aşık bulunca.

Seviyor mu seni senin onu sevdiğin kadar?
Çekiyor mu aynı acıyı senin çektiğin kadar?
Olgun oluyor artık senin de adın, sabırlı olana kadar.
Vazgeçmek zor geliyor sana, onu da seviyorsun o kadar.

Ne haddime bunları söylemek sana,
Sadece kızıyorum seni üzdüğü için ona,
Gözlerini açmak istiyorum senin bana baktığında,
Benim olmanı istiyorum yanlızca.

Bilmek istiyorum yerimi senin kalbinde,
Üzmek istemiyorum seni onun kalbinde,
Daha fazla olgunlaşıp yere düşmek yerine,
Gelip koparmanı istiyorum beni elinle.