Yangın Şiiri - Mustafa Özdemir 4

Bağladım acımı saçının teline,
Bağladım amanın düşüne…
Bir bebeğin ilk dişine,
Bağladım elimde yangın bitmedi.

Ağladım kırmızıdan yeşile dönen ışıkta,
Ağladım caddenin tam ortasında.
Bir ayetin son hece son makamında,
Ağladım gözümde yangın bitmedi.

Sustum omzumda gelip geçen ellerde,
Sustum kokunu ararken şehirde.
Korktum bu acı sığmıyor şiire,
İsyan oldu dilimde yangın bitmedi.

Aradım annemin duasında,
Aradım ezanda, selâ da…
Unuttum sandım saçımda, sakalımda,
Aradım yüzümde yangın bitmedi.

Yürüdüm deli gibi yolsuz, yöresiz,
Yürüdüm gece kandilsiz, lambasız…
Ekinler ağarttım baharda zamansız,
Yürüdüm dizimde yangın bitmedi.

“Boş ver unutursun” diyen olmadı,
Kurudu harmanım, biçen olmadı.
Kaç hatim bilmem, kaç gece namazı…
Haykırdım sözümde yangın bitmedi.
Sardım yüzümde kaz ayağına,
Sardım yürekten ciğere, ince yollara.
Dağılmadı dumanım katran katran bağrıma;
Sardım içimde yangın bitmedi.

Söyledim bugünden fil vakasına,
Söyledim geçmişe ve de yarına.
Acımı kitapta şiirde, satırda,
Söyledim dilimde yangın bitmedi.

Beş dakikalık bir hikâye oldum dillerde,
Bir çam devrilir gibi rüzgârsız, baltasız…
Gelen giden azaldı yıldan yıla, günden güne.
Öldüm mezarımda yangın bitmedi.