Yangın Şiiri - Yunus Emre Atıcı

En çok ne vakit yanarsın
Aşk ile tamamlandığında mı yoksa
Yoksa kocaman aşkın tam anlamıyla yarım kaldığında mı
Bilemezsin sanki zaman durmuştur kelebeklerin kanat çırpınışını duyduğunu hissedersin ama ölü kelebekler kanat çırpmaz der kendine gelirsin
Sen ona öle bir anlamlar yüklersinki aşk o sanarsın hatta kendini bile onda ararsın ararsın aramasına da asıl istediğin kaybolmaktır yoksa çok iyi bilirsin göklerin göğünü varoluşunun en derin sırrını iyi bilirsin herşey sende gizli bunu çok iyi bilirsin ama gidersin de onda kaybolmaya çalışırsın her yükü taşırsın üstünde dünyayı alırsın ona da küçük bir bulut parçası verirsin sonra o bulut yağmur olur ıslanırsın bir bakmışsın ki yağmur senden onuda zamanı da alıp gitmiştir artık geriye bir sen kalırsın kalırsın ama ıslanmışsın bir kere için titremiş hissetmişsin o ıslaklığı sen gökyüzünü koklamak isterken şu kaderin yaptığınada bakın hele dersin bir bulut parçası almış seni götürmüş o eski senden eser bırakmamış elbette bir daha o eski sen olamazsın ıslandın bir kere bu seferde sen kurulanmak istersin güneşin sıcaklığını hissetmek ama güneş sana her dokunduğunda yanarsın ya kurumak korkutuyor seni yada GÜNEŞE hazır değilsindir bunu anlar bir kere daha susar yutkunursun boğazın düğümlenir nefes almakta zorluk çekersin bir yudum su çözecektir o düğümü ama sen ıslandın ya bir kere bir yudum suya muhtaç olmana rağmen ödün kopar o suyu içmekten üzerime yağan bu damlacıklar beni bu hale getirdiyse onu içinde hissetmek ne hale getirir diye aval aval düşünürsün işte hayat böyledir sen kana kana içmek isterken suyu bir kaşık aşk da boğuverir