Yangın Şiiri - Erdem Gümüş 2

Bir seher vaktinde, gönlüme daldın
Şems-i cemalinden, haz kaldı bende.
Leyla mıydın neydin? çöllere saldın,
Mecnun'a dönmeye, az kaldı bende.

Sinemin solunda, gönül sarası,
Aşk denilen buymuş, sevda karası.
Bir ışmar ettin ki, kirpik arası,
Şule gözlerinden, iz kaldı bende.

Çözüldü bağından, dizimle belim,
Kalbim güpür güpür, terledi elim,
Beyan edemedim, tutuldu dilim,
İlan-ı aşkım da; giz kaldı bende.

Ne çetin ateşmiş, yar senin çıngın,
Hiç mi insafın yok, bu nice yangın,
Harın cehennemden, vallahi zengin,
Sönmesi imkansız, köz kaldı bende.

Yaktığın ateşler, sana da döner,
Gönlün tutuşunca, sanma ki söner,
Beraber yanmaktı, sevdada hüner,
And olsun dediğin, söz kaldı bende.

Tabipler zannetti, yangın soğumuş,
Yangınım Kerem'den, meğer çoğumuş,
Aşkın yanığına, merhem yoğumuş
Sönmeyen müdavim, sız kaldı bende.

Bir ateş yaktın ki, dinsiz imansız,
Yanıyor Figani, issiz dumansız,
Öyle tutuştum ki, sana zamansız,
Sanmaki yanmadık, öz kaldı bende.