Yangın. Şiiri - Cem Öztekin

Senin yüzünden
Yüzüne dönüştü yüzüm
Aynalar eridi bakışlarımda
Alev aldın aktın içime...

Soluğumda sın...soluğum da
Aldığım nefeste yanıyorsun

Dokunsam saçlarıma
Kıvılcıma bürünür tel tel
Saçların taranır parmaklarımda
Yangınını körükler kanımın...

Senin yüzünden
uykusuzluk
Havaleli düş
ağır kabus
karabasan

Senin yüzünden...
Çarşafım da ter
çivili yastık
Kasıklarımda ki sancı
Tutku ve susamışlık

Senin yüzünden
Elimde ki rakı
Dilimde ki küfür
Avuçlarımda ki sigara yanığı
Duvarlarda parçalanmış
Bardak izleri...cam kırıkları...

Senin yüzünden
Gölgelere müptezelliğim
Duvarlara ihtirasım
Duvarlar dudakların çünkü
Dudakların ıslak
Emiyor dudaklarımı duvarlar

Hayalin yorgun
Ama durmak bilmez...
Dilin lal
Ama susmak bilmez...
Bu hal.. Senin yüzünden

Sevgilim...

Göğüs uçlarının
Örsün de dövüyorum şiirimi
Bu yüzden dilim,
İnce sivri keskin sert... Jilet gibi
Bu yüzden susuyorum
Konuşsam kesilecek tüm duvarlar
Kanayacak gölgeler biliyorum...
Yine sabah oluyor
Topluyor gece karanlık saçılmışlığını
Bu tan ağrısı... senin yüzünden..