Yangın Şiiri - Zülfikar Yapar Kaleli

Sevda çiçek çiçek, pervane arı,
İki kiraz dudak, diller yanıyor.
Okyanusa köprü kurmuş nazarı,
Kaşlar arasında, yollar yanıyor.

Gül yetişmiş tomurcuğu açmadan,
Kaşlar kemanlaşmış gözden geçmeden,
Yıldız mı, güneş mi, henüz seçmeden,
Hararetten tende, pullar yanıyor.

Öze düşmüş, sevdalanmış yaran var,
Kuşatılmış, çepe çevre saran var.
İçeride kar, fırtına, boran var.
Hasret çeken gözde, seller yanıyor.

Hayal kızıl gülde, yeşil yaprakta,
Hayat yeni günle gelen şafakta,
Kara kar içinde, kara toprakta,
Kara kışı saran kollar yanıyor.

Bazen yükseklerden esen yel gibi,
Bazen azgınlaşıp, akan sel gibi,
Bülbülü firkate koyan gül gibi,
Divaneye dönen kullar yanıyor.

Sevdayı göz ile fısıldar sessiz,
Bağ neden perişan, gül neden hissiz?
Irmakları yaya geçer nefessiz,
Allah’a açılan eller yanıyor.