Yangın Şiiri - Namık Kuyumcu

akrepler besliyorum ellerimde akbabalar için
çiçekler ve kuşlar bağışlasın beni

yanık yapraklarını döküyor üzgün ağaçlar
yarım kalan şiirler sahibini arıyor sularda
onlar kendi göklerinde hep yalnız ve yıldızdı
gözleri ayrılan iki sevgili
kolları kavuşmanın kum saatiydi
esirgeyen de onlardı bağışlayan da
bunun için kovuldular kutsal kitaptan
şeytanla bir tutuldular
kendi küllerinde açan güllere su vermeli
adını ürperten veda koymalı hepsinin
soyluca zamandan çekilmesini bilenler
hep acıtır
ve acıtacak takvimleri

kıbleyi
kabe yerine insan saymak kafirlikse eğer
benim de katlim vaciptir
ey müminler
ey ahali
paslı bıçaklar bileyin tenimde
çarmıha gerin yüreğimi
küllerimi de yakın
yangınlara yabancı değildir kabilem
hep yanarlar aşk için
aşkları gibi anıları da yasadışı

... /...
söz aradı sahibini buldu
yalanlar vuruldu pusuda beklerken

... /...