Yandım Üzüldüm Şiiri - Yılmaz Ulus

Selam verdim, insanı dost eyledim.
Hep güzel düşünüp güzel söyledim.
Nefsinin kölelerini görünce,
Dinledim, güldüm de yandım üzüldüm.

Kölesi olmuş insan çıkarların,
Kıymeti yokmuş doğru ve yanlışın,
İnsanlık ölmüş hatır gönül eyvah !
Zalimleri gördüm yandım üzüldüm.

Ey insan ; nereye bu hırsla gidişin ?
Başta akıl kalmaz, ağızda dişin.
Ağıda dönüşür bir gün gülüşün.
Halini gördüm de yandım üzüldüm.

Can bedene konmuş ecele kadar,
Günah sevap toplar mahşere kadar,
Hayatı anlar yaşadığı kadar,
Boşa geçen güne yandım üzüldüm.

İnat uğruna yanlışlar yapılır.
Allah yerine kuluna tapılır.
Ahiret unutulur harama sapılır.
Şeytanı gördüm de yandım üzüldüm.

Haram bilmez lokma lokma yutarlar
Yalanlara bin bir yemin katarlar
Kantarında hep yanlışı tartarlar
Hileyi gördüm de yandım üzüldüm.

Gidenlerden haberimiz yok nicedir.
Sonumuz sadece iki hecedir.
İki gerçek var gündüz ve gecedir.
Geceyi gördüm de yandım üzüldüm

Yılmaz ULUS ( 18.06.2018)