Yandım Şiiri - Şair 312ebru

YANDIM

Yandım,
Yandığımı bilen olmadı,
Duyurmadım acılarımı
Söndürmeye çalışan olmasın diye,
Sevdim,
Sevdim içten içe yanmalarımı,
Yandıkça daha çok sevdim.
Büyüttüm,
Büyüttüm içimde hem acımı hem sevgimi
Daha çok yandım.
Hissettim,
Hissettim hem varlığını hem yokluğunu,
Nasıl da yandım.
Üşüdüm,
Üşüdüm yokluğunda başka ısıtan olmadı,
İstemezdim zaten senin ateşinden
başka ateşte ısınmayı.
Dardayım,
Dardayım sana olan aşkımın ateşinde,
Daima sana hasret.
Kim anlar beni,kim sarabilir senin gibi.
Beni sen yarattın ve bir tek sen anlarsın
Sana olan aşkımla nasıl yandığımı.
Biriktirdim içinde senden aldığım aşka sevdalarımı,
Seni seveni sevecektim sadece,
Bir de senin sevginle “o”nu,
“O” hiç olmadı.
Ne zaman tamam bu işte desem,
Senin gibi sarılmadığımı anladım.
İncindim,kırıldım ama isyan etmedim.
Hep bildim yaradanım,
Hep bildim,
Senden başka kimseyi bu kadar çok sevmemi istemediğini bildim.
Ama bende özledim saçlarımın okşanmasını,
Özledim gülümseyerek içimi ısıtan bir bakışı,
Özledim beni anlayan,dinleyen birini,
Özledim seni başkasından dinlemeyi.
Hem kendi kendime sıkıca sarılamıyorum da,
Öpemiyorum çok özlemiş gibi kendimi,
Senden daha çok kimseyi sevmem söz!
Azıcık severim “o”nu ama azın
bende ne demek olduğunu en iyi sen bilirsin.
İşte bu yüzden yüzüm yok senden “o”nu istemeye
Belki Onunla birlikte üçümüz yaşarız bu aşkı.

Ebru 2007

GÜN IŞIĞI GÖRMEMİŞ,HİÇ DOKUNULMAMIŞ,İLK DOKUNAN SENİN GÖZLERİN ŞİMDİ...