Yandım Şiiri - Ersan Yüksekkaya

Yandım

Ateş düşünce yüreğime, yanmak neymiş anladım
Adın geçti mısralarda, sevda dediler ben yandım
Yandıkça yüreğimin kor ateşi, ellerimle harladım
Gözlerim kapandı nefessiz kaldım, yine de yandım
Yandım yandım sönmeye yüz tuttu, tekrar yaktım
Su serpmek istediler, onların da yüreğini yaktım
Kendim yetmezmiş gibi sevdiklerimi de yaktım
Bir fırın oldu dünya, aşkım çakmak oldu yaktım
Şiir yazarken mumun alevi titredi , onu da yaktım
Yaktım da tanrı geldi, aşkımla cehennemi yaktım
Hepsi adını duyunca oldu, seslenenleri bile yaktım
Ben yandım, cehennemi yaktım, alevleri yaktım
Karanlık sardı etrafı, gecenin karanlığını yaktım
Tanrı emretti suya söndürün dedi, tanrıyı yaktım
Dinim kitabım tanrım, sen olunca onları da yaktım
Çölde Mecnun çıktı karşıma, inan onu da yaktım
Ateş korkar oldu, senin adınla en çok ben yandım
Yandım yandım yandım, bir aşk uğruna yandım
Korkanlar vardı benden, aşkımla onları da yaktım
Adını zikretmeye korktu ahali, meydanları yaktım
Lugattan sildiler seni, seni yazan kalemleri yaktım
Polisler geldi kapıma, bir tek evimi yaktım
İçinde ben de yandım yandım yandım yandım
Bir yüreğimin ateşine denk değilmiş, onu da sen yaktın