Yandık Şiiri - Hüseyin Durmuş 3

Her gelen bir parmak atsa balına,
Ağzını şaplatıp, yalar sa yandık.
Boynundan tutupta çök se dalına,
Saçlarını bir bir yolar sa yandık.

Geçen zamanlarda ne günler gördük;
Bari gösterecek gün olsa derdik.
Zalimin eline mazbata verdik,
Hışımla harime dalar sa yandık.

Kalbimiz yokuşlu yolda teklerken,
Hayat bize onca yükü yüklerken,
Ruhumuz a temiz hava beklerken,
Ciğerlere zehir dolar sa yandık.

Yandık ki, ne yanma? Sakın aldanma,
Yanmak şart ise, bu ateşte yanma.
Çalıyı dolan da, ite dolanma,
Boşaltıp zinciri salar sa yandık.

Görünce figanda, şeyda bülbülü,
Sandım ki bağında gülleri ölü.
Kalbimizde açan sevdanın gülü,
Durmuşoğlum birden, solar sa yandık.