Yandığım Yeter Şiiri - Altan İlhan Arslan

Ve yüze okunan şu kelimelerin içi boşsa eğer;
şayet tuttuğum o el, baktığım yüz, öptüğüm dudak
sandığım her haltın yüreği boşsa; yandığım yeter!
Çekileceğim hususiden, bende bir ateş sönecek
ben de biri hiç olmamış, bende biri meçhulüne dönecek...

Pek ala düşebilir insan, takılabilir, sökülebilir de
bir oyuncak gibi pilli bir yalana, dilli bir kadına;
içi kör sunakların, kara bir çal, bozulmuş o havasına,
gele bilirde. İşte ben, o ben milatlık bir yalnızım.

Duyumsamam, özüme değmeyen yüreğin o atışlarını
can sıcağı değmez bana, ariden girmezsen gözüm!
Sen! Sana değmiş ben'imin farz et ki uzaklığı yüzünden
utancımın tek bir halini yaşa, hele bir de yaşat ki
zahir; gözü sana değenin sözü zehr olur, sen onu anlarsın...

Yapabilirliğin ederine sokulmamış hicvini bir duyumsa
yüreğinin kumaşı bilinmez mi hiç? O nasıl bir bakış!
Ben göze aldanmam, içini duyarım, sen hele bir açıl!
Her sözden bir rafa bak, nasıl da kalkarsın! Her dem;
bir kaç söz, biraz bakış, bir de edan olsa;
ben her kelimene yüklü tümceler yazarım.