Yandığım Şiiri - Ruhi Hatunoğlu

Yokluğun da gölgeni çare diye aradım
Bulduğum bir acı özlem ben onunla yandım
Yakan sen öldüren sen beni mahveden sensin
Varlığın özlemiyle ben böyle yalnız kaldım
***
Bir güneş gibi doğup sonra neden kayboldun
Bir ateştin içimde şimdi artık köz oldun
Bende derdin bitmeyip tazelenirken hergün
Yaşantıma yön verecek sen benim yolumdun
***
Okyanus gibi derin gözlerin aldı beni
Umut verip gizledi sonra benden gölgeni
Yıllar günde doğarken sende benimle doğdun
Görmesin beni diye yitirdin gözlerini
***
Beni bu dertler değil yokluğundur mahveden
Umutlarındı beni beni böyle kahreden
Ben mahvolan ben kahrolan aşkına bir kulum
Aşk rüzgarı esince oynadı yer yerinden
***
Ruhi yudum yudum içmekte aşkın zehrini
Unutmamak için yeniliyor dertlerini
Her derde gel geç dedi bu dertte dinlenirken
İçindeki seviye adadı benliğini

12.10.1981/ANKARA