Yanarken Ayakta Kalmak / Abdulkadir Aktaş

Ah gönlüm, garip gönlüm,
Ne çok hüzün yüklediler omuzlarına,
Kaç gece daha böyle kırgın,
Böyle mahsun, böyle boynu bükük kalacaksın?

Sen hep iyi olmayı seçtin,
Hep güzele, hep doğruya yöneldin,
Ama insanlar…
Ne zaman bir ışık yaksan, rüzgâr olup söndürdüler,
Ne zaman bir umut yeşertsen, kurak toprak olup öldürdüler.

Ah gönlüm, garip gönlüm,
Kaç yangın gördün de kül olmadın,
Kaç kez paramparça edip de
Sana hâlâ atan bir kalp bıraktılar?

Biliyorum, yoruldun…
Ama bak, yıldızlar da kayboluyor gecede,
Sonra sabaha bir ışık düşüyor yeniden,
Belki de en güzel gün,
Henüz yaşanmamış olandır…

Dayan gönlüm, garip gönlüm,
Bize düşen, düşsek de kalkmak,
Bize düşen, yanıldıkça insan kalmak,
Ve ne yaparsa yapsın dünya,
Sevmekten vazgeçmemek…