Yanarken Şiiri - Mehmet Ufuk Peker

Yangınlarımı dizginleyemedim
İstemedim
Gülüşlerim yalan olsun
Yangın gözlerimden sardı bedenimi

Kendimi gördüm
Toprakta kıvranan bir solucanda
Soluk aldım
En dumanlı çay ocağının
En koyu kahvesinin bunaltısında

Bir yere koyamadım aşkı
Sevginin nefretle kesiştiği
En ince tellerde
Zordu cambazlık yapmak

Tutamadım kentin sözünü
İnanmak için zorlayamadım kendimi
Bir maskenin tene o kadar yakıştığına
Ondan kalmadı hiçbir yerde meskenim

Alamadım kendimi yollardan
Sis iklimini çocuğu olamadım belki
Yorulmadım da engellerden
Yıldım belki kendimden

Kim bilir bir tutam umuda
Bu kadar kürek çekmek
Akıntıları, dalgaların, çağlayanların yurdunda
Neden bir bilgenin işi olsun

Kim bilir belirsiz bir yarına
Fırtınaların, boranları dağlarında
Kök salmak için fidanlar
Neden yangınlara atmalı kendini

Ben bir kül kalana kadar
Yangınlardan geçmeliyim belki de
Ancak yenilginin son olmadığının
Yenilenmenin fırsatı olduğunun
Kanıtı olacak kadar güçlüysem….