“Dargınım kadere yıllardır yüzüm
Gülmedi” diyorsun, ona yanarım.
“Yazık şu feleğe! Kimse kadrimi
Bilmedi” diyorsun; ona yanarım.
Ben ona yanarım, o bana yanar;
Aşkımız sevgiyle beslenen pınar.
“Bu fidan büyüyüp köklü bir çınar
Olmadı” diyorsun; ona yanarım.
“Talih de sonunda yıktı kaşını,
Uzattım boynumu, sundum başımı.
Acıyıp da bir el şu gözyaşımı
Silmedi” diyorsun; ona yanarım.
Yanarım; mazimiz hüzünlü bir iz,
Birlikte meçhule doğru gideriz.
“Görüyorsun! Artık eski neşemiz
Kalmadı” diyorsun, ona yanarım.
27.01.20011 (01.40)
Esat AnıkKayıt Tarihi : 12.2.2011 16:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)