Yanardağ Şiiri - Evren Özcan

İnce ve sahte duyguların varmış,

Kapını her gece söyle kimler çalmış.

Meraktan sormuyorum,

Umurumda değilsin,

Bu dünyada kapısı çalınan,

Sadece sen değilsin.

Gücüne gittiyse eğer bu sözlerim,

Kalbimi dinlemeliydin, tam da zamanıydı,

Uzaktan seyrettin, bu senin tanımındı.

Korktun gerçek aşk mı bu diye,

Gerçekle yüzleşmek söyle senin neyine?

Meraktan sormuyorum,

Umurumda değilsin,

Kırmızı bir elmaydı kalp,

Kurt gibi onu kemirdin,

Dışarıdan hala, iyi görünüyorum,

İçimde olan biteni bir ben biliyorum.

Benim gibi heybetli durana dağ derler,

İçinde alevler olanına, dışından belli etmeyenine,

Yanardağ derler.

Kimse anlamaz yandığımı suskunluğumdandır,

Sarsılır biraz etrafımdakiler de benden bilmezler.

Söyle nasıl anlatayım kendimi,

Meraktan sormuyorum,

Umurumda değilsin,

Seni senden çok eklemiştim kendime,

Seni seveceğime süt verseydim kedilere,

Gülüverseydim çocuklara,

En derine ittiğim kaynar sularıma,

Mezarıma sakladığım gözyaşlarıma,

Hatta bu dünyada en çok sevdiğim sana,

Ve en çok da kendime,

Elveda.

Sen gittim sanıyorsun,

Bununla övünüyorsun,

Söyle nasıl sarılayım yalnızlığıma,

Meraktan sormuyorum,

Umurumda değilsin,

Sen bir hiçtin gördüğümde,

Herşey olduğunu çoktan unuttun bile,

Güle güle,

En çok da kendime.

Dışarıdan yüksek ve güçlü duruyorum ama

Benim gibi heybetli durana dağ derler,

İçinde alevler olanına, dışından belli etmeyenine,

Yanardağ derler.

Alıştım içerime ağlamalara,

Gülmelerimi sevda zannederler.

Ben sevdayı sende bıraktım,

Bununla övünüyorsun,

Söyle nasıl kandırayım aşkı bir daha,

Ben sönmüş bir yanardağ,

İçten içe yanmalara merhaba!

Evren Özcan

21.11.2013 Prş 01:45