İnsanın keseri hep kendine yontar.
Ölümü unutur iflaslardan korkar.
Besmelesiz işler sınırları geçmiş.
Yanmış keten helva, ölüm davul çalar.
Koca dünya nice devrin gelir geçer.
Baharların yazın; kışa döner biter.
İnsan harman vakti ektiğini biçmiş.
Yüklendiği amel çıkınıyla göçer.
Kayıt Tarihi : 3.1.2016 00:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
6+6=12’li hece ölçüsüyle yazıldı
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!