Dalında yeşeren güllerin bir örneğidir düşünceler. Atlastan yaygılar üzerinde güneşi kıskandıracak derecede yüreklerin samimiyetini ortaya koyması...Tutunduğu zemin yiğit, ısındığı hava mert, dinlendiği gölge şefkatli. Zamana meydan okurcasına kaygısızdır düşünceler. Sıfatı düşünce olsa da aslında ufuklara yelken açmanın ta kendisidir beynin hezeyanları. Uzandığı yönün her noktasında ince sızıların tahtında gösteriverir kendisini.
Ezelin sorgucu olur bazen, büyülü inceliklerin esrarını derdikçe. İğne ucundaymışçasına kocaman alemin şaşaası. Veya bir balon kadar latif. Her iki halde ürpertilerin neden ve niçinlerin muharebe alanıdır. Kazanç; hoş sedalar, okşayan bakışlar sonunda gönül hoşluğu, kayıpsa; yine düşünceyle başlayıp sonuçta nedameti getiren kin ve husumet. İşte ezel ve ebet çizgisinin kıldan ince yüzü. Bu ince çizgide seyredebilen kişidir ebet cambazı.
Ve bir çığlıktır bazen düşünceler, gecenin karanlığını yırtan. Tırmandığı yolların kaktüs dikenlerine tutunarak. Ziya uzaktır. Sıralanmış binlerce dağ ötesinde. Yol yokuş, yol kıvrım, satıh karanlık, yorgunluksa diz boyu. Ya arka sokak, ya bir adım öte? Yok kelimesinin bulunmadığı alem. Durmak eğleşmek kafi.sinesinde sineleri büyüten sahte ana kavramı.
İnsanın ilhamıdır demenin yanlışlığı ortadadır düşünce için. Gerçekten ilhamı ve mimarıdır da. Gerdikçe gerilen lastik misali. Geçmişin solmayan aynası. Daldıkça milyar çeşit insan figürünün istiflendiği bahçeye açılan kapı. Biri Ahmet’in bin yıl önceki hali, diğeri Gamze’nin. Öbürü bilmem hangi ölümsüzlüğünü ilan etmişin.
yumuşakbaşlı rüzgarların kanatlarında bir yer bul bana
suyun ışıltılı sesleri aksın bir yanımızdan,
bir yanımızı defneler sarsın...
demir kollarının yumuşaklığında uyanayım sabahları
zeytin ağacının gözlerinde büyürken bir çekirdek
