Yanar Şiiri - Nevzat Dağlı

Mecnun'un sazından sevda dökülür,
Leyla diye diye telleri yanar.
Arzu'nun elemden boynu bükülür,
Kamber'in tomurcuk gülleri yanar.

Yusuf Züleyha'yı görür düş ile,
Yunus Tanrı arar uçan kuş ile.
Aslı'nın gözünden akan yaş ile,
Tutuşur Kerem'in külleri yanar.

Yürür Karacoğlan gurbete yürür,
Elif'in hasretten yüreği erir.
Ferhat kayalara gürzünü vurur,
Şirin'e aşkından elleri yanar.

Yanan ormanlardan ceylanlar iner,
Tutuşmuş güllere bülbüller konar.
Yarden selam veren turnalar yanar,
Yeşil ördeklerin gölleri yanar.

Özlemi kağıda döker üzülen,
Yanık olur satır satır dizilen.
Karaman’dan Ankara’ya yazılan,
Mektubun zarfında pulları yanar.

Nevzat kendisine getirir sözü,
Nuruyla bezenir düşleri, özü.
Küllerin altından üfleyip közü,
Sarar hayalini kolları yanar.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat