Yanan yürek Şiiri - Orhan Özçelik

Evet,yürek bu yanmaz mı,
Hem de sönmek nedir bilmeyen cinsinden.
İçeriden dışarıdan yanar,
Yanar da acısı hissedilmez mi.
Her hücrene ayrı haber gönderir,
Zerrelerin haberdar edilmiştir.
Her kıvılcım bir atom etkisi yapar,
Yanarsın hem içeriden hem dışarıdan.

Sönmez bir türlü yangın,
Ve sonradan özlem fırtınası başlar.
Hem yanarsın hem hasret tufanındasın,
Dökülürsün bir bir eriyip gidersin.
Kollarında boşluğun ölçüsü dağlardır,
İçindeki boşluk ise,onun yok,o dünyalardır.
Dolmaz boşluğu gidenlerin,
Sönmez yüreğinde yanan kor alevlerin.

Beklentilerin boşa çıkar,
Hayallerin her şeyin bir hiç dolusudur.
Bilemezsin gidenler bir daha hiç dönmez,
Gidenler dönülmez yerlerin yolcusudur.
Ellerin başının iki yanında,
Başın mi ellerini tutar,ellerin mi başını.
Bir şeyler ağır geliyor taşıyamıyorsun,
Kaldıramıyorsun,zor geliyor çıldırıyorsun.

Son umutlar da kullanılmıştır,
Başka gelecek olan yok gecenin içinden.
Her şey buraya kadar diyecek,
İster istemez kabulleneceksin,pes edeceksin.
Güç,irade,mantık artık geçersiz,
Sadece kabullenmek var,başkası işe yaramaz çaresiz.
Bir sonun ilk noktalarını koyarken,
Sen mi dünyadan gidersin,yoksa dünya mı senden.