Küller düşer sokaklara,
sessiz bir feryat gibi.
Gözlerimde gölgeler dolaşır,
geçmişin adımları çarpan kalpte.
Bir aşk yanar hâlâ duvarlarda,
tırnak izleriyle kazınmış umut.
Gecenin karanlığında vicdan sorar:
“Kim kaldı, kim yok oldu bu şehirde?”
Rüzgar taşır uzak çığlıkları,
işçilerin, yalnızların, hayal kırıklarının.
Ama güneş yeniden doğar,
açılır kapılar, çoğalır umut,
ve her yanmış binada
yeniden büyür bir hayat tohumu.
Şehir yanıyor,
ama içinde biz varız hâlâ;
düşlerimizle, sevgimizle,
ve suskun çığlıklarımızla.
Kayıt Tarihi : 20.10.2025 11:38:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Adanadaki bir orman yangını'nın şehre sirayet etmesi ve insan oğlunun çaresizliği' konu almak istedim
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!