Yanan Şehir Şiiri - Mehmet Hanifi Erdinç

Derdimin ateşinden, yanıyor bu şehi.
Bazen aklımdan geçenler
Yüksekten düşüyor dilime
Fazladan anlam varken
Kelimelerle ifade edemiyorum
Lal ediyor her düşüş dilimi
Her akış yolunu bulur aslında
Zorlamadan, sevmek gerekir hayatı
Hayatın akışına bırakıyorum kendimi
Ne olur sanki
Karla birlikte yağsa yağmur
Ya da yağmurdan sonra
Gökkuşağı çıkmazsa
Güneş ısıtmasa da olur yürekleri
Derdimi bağıra bağıra anlatsam da
Ne olur sanki
Kimse dinlemezse...
Duymazsa beni…
Sessizce oturmalıyız aslında seninle
Hummalı bir şekilde susmalıyız
Bazen susarak anlatmalıyız derdimizi
Gözlerimizin diliyle konuşmalıyız
Bakışlar geçmeli içimizden
Yüreklerimize bakmalıyız
Umursamazca yaşasak bu hayatı
Rüzgâr yaprağı düşürmezse baharda
Su donmazsa soğuk havalarda
Tüm beklentiler boşa çıksa
Aykırı yaşasak bu hayatı
Beklemezsek artık beklentileri
Dedim ya…
Derdimin ateşi yaktı bu şehri
Konuşsak da bir…
Konuşmasak da…