Ahşap ev yanarken içinde yaşamak,
Aynadaki sahte yüzlere gülümsemek,
Tutuşan hayallere üzülmek,
Yanan eşyalarda geçmişi görmek…
Düşen kalasları izlemek,
Dayanaklarımız çöküyor içimize
Ve öyle bir yere düşüyor ki
Geçit vermiyor gidenlere
Zaman elle tutulur bir kavram değil
Ama yanıyor bizim evde
Bak! İlk pencere kıyısında ağlayışın yanıyor,
Yatağın yanıyor,
Omzuma düşen saçların…
Bak senden kalan ben…
Ucuz kıyafetler üstüne sinmiş yanık kokusu
Önemli değil
Giyecek kimsesi kalmadı
Yokluğu hissettirmek
Varlığın işi…
Çürümeden kurumuş ceset
Ve gözlerinde bırakamadığı bir damla yaş
Artık bulutlar benim
Yağmurlar ben…
Kayıt Tarihi : 29.1.2018 14:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!