Yanan Benim Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Öylesine sevmiş, öylesine bağlanmışım ki sana
Bir sigarayı bırakamadım,
Bir de seni unutamadım, asla...

Duman, duman ciğerlerime çektiğim sendin sigaramda
Ah ulan kahpe, ah ulan yosma,
Bilemiyorum ne diyeyim sana,
Hayallerim, umutlarım, yarınlarımdın...
Sevda bu kadar kolay, bu kadar ucuz mu?
Nasıl satılır üç, beş kuruşa?
Olamaz! Bu kadar ucuz ve de kolay olamaz,
Kahpelik senin ruhunda...

Oysa ben bir şelaleye benzetmiştim sevdamı.
Her gün biraz daha gür çağlayan,
Önünde engel tanımayan,
Çoruh misali kendisiyle savaşan...
Ben Çoruh’tum, sen Karadeniz,
Deltada sarmaş dolaş birbirini kucaklayan.
Su gibi saf, su gibi berraktı sevdamız,
Süt beyazı sevdama sen ihanet karası is düşürdün,
Oysa sevdam, zemheri ayazında güneşe açan kardelendi,
Bütün olmazlar içinde sevmiştim seni.
Ama ya sen...?

Oyun mu, kumar mı sandın sevdayı?
Hep yek atacak değilim ya,
Bu sefer de düşeş deyip çekip gittin.
Olamazsın, bu kadar alçalamazsın.
Kahpeliğin bile bir sınırı vardır,
Sen bu kadar hiçleşmiş olamazsın...!

Yazıklar olsun bana ki,
Seni ölesiye sevmişim.
Canını canımdan aziz bilmişim,
Oysa bir kelebek kadarmış senin sevdanın ömrü...

Yazıklar olsun sana.
Yanan benim, eriyen ben,
Sevdadan anladığın nedir ki senin?
Sen bende çoktan bittin amma..!
Beni ben yapan kahrolası sana olan sevgim...!