Yandım da... Şiiri - Efruze Efruze

damla damla şiir yapıp beni
koydum göz uçlarına
sayfa sayfa çağıldayıp
ağladım seni
damladan ummana dönene dek

ağlamalıydım
ki belki daha çok
daha keskin
daha şiir
daha mor
daha leyla-k ağlamalıydım seni
ağlamalıydım
ki gözlerine ilişemeyen gözlerimin ahı
kalmasındı bende
bu yüzden
döküldüm sana
kitapla kutsalla ilahla aşkla

ağlamalıydım
ki kokuna yedi kat yabancı bu sinem
yedi kat semayı çatlatacaktı
korktum
alemden ademden vebalden
korktum
ağladım sonra

ağladım
şiir şiir attım beni
soluna meftun ciğerlerimden
sayfa sayfa bulaştım göz uçlarına
kızılla kanla tutuşturulmuş bir canla
fena
çok fena

bir şiir açtım sonra
küçük bi nefeslik
ulaştım kirpik uçlarına
yanaklarına boynuna
saç uçlarından içip omuzlarını
yudumladım mısra mısra
boyumca yazdım seni
kısa çirkin sıska
boyunca sevdim seni
yüce ulu âlâ
arşa ta tanrı'ya uzata uzata sevdim seni
serviler büyüttüm solumda
büyüttüm seni behramec!
her vakit yeni bir şiirin koynunda

yüzünle açtım nisanı
susunla kasımı kururken dallarımda
göz yaşlarıma tutundum
göz yaşlarına tutunur mu insan
tutundum
daha sıkı daha sağlam daha çok tutundum
sen tutmayınca
tutunup susuna
gözyaşlarımdan tutuştum
yaşla tutuşulur mu hiç
tutuştum
sen tutmayınca

kırk gün kırk gece seni dökünüp durdum
kırklanıp paklayamadım beni
yundum sana yandım sana...
olmadım
ağladım
ateş döktüm gözlerimden
ve yazdım sayfa sayfa
sen şiir saydın
ben ağlamıştım
sen yok saydın
ben vardım

yazdıklarımdan yanacaktım
açılmıştı yüzüme öfke dolu hutameler
olsun
ki zaten yanmaktaydım
sen de duy istedim çıtırtılarımı
en keskin ateşlere attım beni
bütün şairlerin elleriyle
sayfa sayfa ağladım
yaktım kendimi
yakmazsam
yanmazsın sandım
yandım da
yanmadın