Yanabilmek Şiiri - Ahmet Remzi Özcan

Bilmiyorum daha ne kadar dayanabileceğim yanabilmeye.
Yani bilmeye,
Nasıl yandığımı,
Ne’ye?

Bir sızıydı önce kalbimin üstünde,
“sade”ce…
Dayanabilirim diyordum,
Ve böyle olacaksa hep, daima yanabilirdim.
Ama tutuştu sonra kalbim sonra bedenim.
İşte şimdi yanıyordum asıl.
Biliyordum,
Kül olacaktım birazdan nasıl!
Bekliyordum...

Ve bekliyorum hâlâ.
Çünkü öyle bir yangın ki bu;
Yakıyor, yok etmiyor ama!
Bilakis yandıkça daha da var ediyor.
Ve daha da yakıyor sonra,
Ve sonra var ediyor daha,
Ve yakıyor,
Ve sonrası…

Ve var 'sonra'sı ama yok 'son'u.
Yanıyorum sadece.
Ama dayanamıyorum,
Ama kül olamıyor daha da yanıyorum.
Ve bilmiyorum daha ne kadar dayanabileceğim yanabilmeye
Yani bilmeye,
Nasıl yandığımı,
Ne’ye?
Çünkü öyle bir yangın ki bu;
Yakıyor ve yakarken unutturuyor, yandığımı niye?
Ve yandıkça akıyor 'ben' ve yandıkça kalıyor sadece “ne”.
Ve de yandıkça “ne”,
Bir parçası oluyor bu yangının böylece...

Aslında ne güzel öyle bir yangının bir parçası olmak
Ama bir o kadar da zor yanmak…

Üsküdar’06