Yan! Yine de Sönme... Şiiri - Sevinç İnal

Islak bir buse konuyor ölü kalbime
Kan çığlığı sanki sokaklar
Saatleri kapatıyorum zamana
Zamansız yaşamak gibi bir hülya…

Cehennem değse tenime ıslanır
O kadar yani
Dilimin döndüğü her harf isyan
Ölü hikâyelerin kahramanı yüreğim
Büyük sessizliğimin bağrına yat
Santim santim öldür
Ruhu keş
Velvele koparmaz bu leş…

Sabrımın sırça sarayları alev
Benden arta kalanları ayaz düşlerimle devşir
Vur sırtımdan bir kere daha
Ölüm ne ki…

İhanete rehin verdim kendimi
Hükümsüz aşkımın hükmü
Sarpa saran duygularımı as
Çek ipini sevginin, yık bendini…

Ey geceyi yırtan avazım!
Susma sakın, susma ki
İrkilsin dünya
Sarsılsın bir kere daha
Avucuma insin ömrüm
Belki kendimi görürüm…

Bu nasıl bir esaret?
Beşerin kör kuyusu
Şemsi bile örten karanlık, Kapan!
Öldür aşkı, hadi cesaret…

Ben ellerimle boğdum yalnızlığımı
Çağır şimdi
Çağır şu boş kalabalığımı…

Yaralı gecenin koynunda fısıldayan nefesim
Sonsuz semada semazen misalim
Titrek mum ışığında üşüyen ömrüm
Yan!
Yine de Sönme…