Yan Yanaydık Şiiri - Yıldırım Pektaş

Koşar adımlarla yanıma yaklaşmıştın
İkimizde korkak bakışları takmışız gözlerimize
Aslında buluşmanın sevinci vardı içimizde
Ama sevinci bastıran bir tedirginlikte…
Gözlerden uzak karanlığa doğru yürüdük.
Düşünsene yan yanaydık…
Belki de şehir böyle mucize görmemişti.
O ağaçların altına girdiğimiz ilk adımda
Hemen ilk adımda elimi tutmuştun.
O anın sıcaklığı hâlâ elimde desem;
Mübalağa mı?
Olsun…
Ben böyle hissediyorum.
Böylece bir kaç adım yürüdük.
Sonra durup göğsüme sarılışın…
Ve benim ellerimle seni çekmem…
Dünyayı kucaklamış gibi oldum
Her şey benim oldu an…
Abarttım mı yine ?
Olsun…
Ben böyle hissediyorum.
Yüzünü kaldırıp
sol elin sağ elimin parmaklarına dolaşmışken
Üst dudağın alt dudağıma değivermişti…
Ben ömrümde böyle tat almamıştım ağzıma.
Mübalağa mı?
Olsun…
Ben böyle hissediyorum.
Bu böyle uzar gider aslında…
Aslında ben seni çok seviyorum.
Seninle geçirdiğim her dakikayı mıh gibi aklıma çaktım.
Her anını ayrı özlüyor ve apayrı hatırlıyorum…
Söz; tekrarlanması için umudumu taze tutacağım ve unutulmaması için hafızamı bayatlatacağım…