Yan Persephone ! Şiiri - Merve Acır

Parlak bir nergisle başladı her şey.
Sevmeseydim tüm güzelliklerini yeryüzünün ,
Hapis olmazdım yer altına bu kadar.
O kadar parlamasaydı gözüme,
O kadar güzel durmasaydı yerinde ,
Ve ben , sevginin , onu özgür bırakmak olduğunu bilseydim kaçırılmadan önce,
Yer yüzünde hep bahar olacaktı.

Ben , Persephone.

Tüm yaratılmışların ve hatta Tanrıların Tanrısı Zeus,
Ve bereket Tanrısı ulu Demether’in kızı,
Sevdiği şeyi elde etmekte usta olan ve bunun için her yolu mübah kılan bir Tanrı’nın karısı.
Yaşama aşık ama ölüler diyarının kraliçesi Persephone. Pehh.
Savaşırken Tanrılar,
Nerede uyuklamıştım,
Nerede düşmüştü başımda ki yoncadan taç,
Babam nerede vazgeçmişti kızından,
Nerede unutmuştum hükmetmeyi.
Ya da,
Doğmuş muydum bereketin rahminden.
Kaderimi babam mı belirlemişti böyle ,
Ya da ,
Babamın Tanrılığı değil miydi layetezelzel..
Olmasaydı Demether,
Sonsuza dek kalacak mıydım burada ?
Yankılanıp geri bana mı dönecekti tüm vaveyla…
Küsmeseydi annem , olamayacaktım basübadelmevt.

Şimdi döndüm , bir çiçeğe daha kıymayayım diye , baharda döndüm, baharla döndüm.
Babam, ulu Zeus,
Böyle uygun görmüş ,
-ki
Annem küsmesin,
-ki
Kıtlıktan ölmesin babamın secde edenleri,
Egosu düşse yere nasıl çekilir Zeus.
Nasıl katlanır tüm karıları,
Evlatlarına nasıl hükmeder Zeus,
Keşke buraya sen düşseydin.

Kışlarım , yine yer altında…
Bir çok çocuğum var ,
Ama değil biri bile Hades’ten.
Kayboldu İzzetinefsim yer altında.
Baharın çocuklarını da hapsettim buraya.

Ben , Persephone.

Yakılmalıydım Roma’da.

Yakılmalıydım,

Roma’da.