Yan Şiiri - Zeynep Demet

Aslında o gün anlamaya başlamıştım.
Bazı insanların kendi hikayeleri yoktur.

Birilerinin hikayelerine girip çıkarlar,
yalnızca o hikayede var olurlar.

Kimisinin gözünde bir iyilik,
kimisinin yüreğinde bir felaket,
bazen bir yalan,
belki aşk,
bazen bir müjde,
bazen bir dost,
bir sevgili,
evlat,
acı,
arzu...

Ama kendilerine ait hikayeleri yoktur.
Kendi hayatlarında bir hiçkimsedirler.

Kaybolmuş bir ruhtan ibarettirler.
Tutunacak dal yoktur onlar için.
Bulsalarda tutamazlar.
Hayaletler, nesnelere dokunabilir mi?

Seslerini duyuramazlar.
Onları duymaya çalışan sayılı insan vardır,
samimiyetle.
Yinede yetersiz, duyamazlar.

Zaten hangi yürek
kayıp bi ruhu bulup sevmek için
yeterince güçlüdür?

Bazı insanlar
kimsenin suçu olmaksızın terk edilmiştir.
Yalnızlıkları,
ancak başka hikayelerde rol buldukça geçer.
Bir anlık.

Onlar, kendileri için var olamazlar.