Yan !. Şiiri - Alp Arslan

YAN !
Doğruydu duyduğun…
Kulağına gelen fısıltıda o vardı.
Adı geçti gözlerinden, sulanınca farkına vardın.
Sesi geçti yüreğinden, sancı girince anladın.
Yumruk oldu boğazında, seslenemedin, duraksadın.
İnmeydi yüreğine, gitmek istedin ona,
Adım bile atamadın…
Önünden geçti yine dimdik,
Koluna dokunup, tutunamadın…
Üzüldün beyazlamış saçlarını görünce,
Uzanıp yüzüne, okşayamadın.
Geç farkına varıp seni gerçekten sevenin,
Ardından, sesini bile çıkaramadın.
Affın için, seçip birbirinden acı itirafları,
Denedin ama söylemeyi başaramadın…
Çığlık çığlığa yalvardı gözlerin ama
Örtbas ettiğin tek gerçek aşkına, duyuramadın.
Hıçkıra hıçkıra ağlamak istedin,
Başaramadın…
İyi de,
Nereden geldi bu donuk gülümseme suratına?
Haydi oradan !..
Utan kendinden utan!
Atmayı bırakırken kalbin, geçmesin diye o an,
Hakkettin sen bunu, yan ulan yan!..
Yan ulan yan!..
ALP ARSLAN