Hayatta hiç bir insana değer vermeye gelmiyor.Özelliklede kadın milletine.Değer verirsin bir kadına.gider kendisine it kadar değer vermeyen insana.Görüyorumki insan kendisine değer verenleri tanımalı,bilmeli ve onların verdiği değere karşılık değer verebilme olgusunu kendisinde geliştirebilmelidir.Kendisine değer vermeyenede zerre değer vermemeli derim.Ama yürek bunu çoğu zaman es geçip konuyor kimi zaman çere çöpe.sonuçsa acı çekmek ruha kalıyor.Bedensel iç titremeler...Kadın kedi gibidir,erkekse köpek gibi demişler.Nedeniyse; kedi sadece sıcak bir evi ve o evde kendisini düşünür.Köpekse sahibini,ait olduğu kişi yada ortamı düşünür.Bazen aşk yada sevda her nederseniz diyin adına.insanı test vermek için yaratılmış diye düşünürüm.Sebebse insan acaba kendisine ne kadar değer verebiliyor,yada kendisinden bir sevgi uğruna ne kadar vazgeçebiliyor ihtimalinin sonucunu gözlemlemek için.Tabiki yaradan sonucu biliyor.Ama insan sonucu bilmediğinden bu yola giriyor.Elde ettiğiyse olumlu yada olumsuz tecrübe hanesine yazılıyor.Bilirsiniz; tecrübe ders alınmak için vardır.Ama insan ders almazsa aynı daireyi devamlı çizer,turlar.Kendi hayatınıda neticede çekilmez hale getirir.Oysaki hayatın pi sayısını öğrenmiş olsaydı; idrak edebilseydi o daireleri kolayca aşardı.Kendisini daireye vura vura ortaya çıkan şekilse yamuktur ki bu durumda insan hem kendisine hemde topluma bişi veremeden yamuk yapıp hayatını noktalar...
Yunus KayımKayıt Tarihi : 2.5.2006 16:12:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!