Yamanlar Yanarken Şiiri - Hüdai Ülker

Ben, tozlu incir ağaçlarının,
sütlü incirleriyle öpüşmelerimi
unutmam bir,
bir de dağlardan gelen,
çam kokulu rüzgarları.

Tarzan yaşıyordu henüz
ve Yamanlar yanmamıştı.

İzmir’in unutulmuş,
tozlu bir yolunda,
tozlu pantolonla gezerken,
incirlerin sütünden ağzım yanardı,
çam rüzgarları söndürürdü bu ateşi.

Yaz ayları benim içindi İzmir’de,
çam kokulu rüzgarlar,
kıvrım kıvrım yamaçlardan inip,
beni bulurdu, tozlu yollarda.

Ama, ateş affetmedi,
uyuyan yamaçlardaki,
gelin gibi çamları.

Yamanlar yandı
ve,
ateşin gücünden İzmir aydınlandı.

Sonra,
çam kokulu rüzgarlar küstü bana,
ağzımda incir sütü öksüz kaldı.