Yamalı Pantolonlu Çocuk Şiiri - Hakan Baş

Elleri nasırlı, işçi bir babanın oğlu,
Üzerinde yamalı pantolonu,
Ve yırtık ayakkabısı olan bir çocuğum ben.

Okul sıralarında hayatımın dersiyle değil,
Yorgun ve uykusuz geçen gecenin,
Göz kapaklarıma çöktüğü acıyla büyüdüm ben.

Alay konusu oldum çoğu zaman.
Hor görülüp tek başıma bırakıldım.
Yalnızlık nedir yokluk nedir iyi bilirim ben.

Her çocuk gibi yağmurlu havaları sevmem ben.
Çünkü benim rengârenk, gök kuşağı tadında bir şemsiyem yok.
Kime neyi göstereyim?
Benim üstümü saracak bir kabanımda yok.

Geride kalan sırılsıklam çoraplarım,
Buruş buruş olmuş okul kitaplarım,
Soğuktan moraran ellerim var.
Yırtık ayakkabım ve yamalı pantolonum.

İşçi babanın küçük ama,
Bir o kadarda yüreği büyük,
Fedakâr oğluyum ben.
Yokluk nedir, çaresizlik nedir,
İyi bilirim ben.
Kimselere söylemem ağladığımı,
Yağmuru sevmesem de,
Gözyaşlarım sel olur akar bazen.

En büyük hayalimdi kırmızı,
On sekiz vitesli sepetli bir bisiklet..
Ya da uzun kuyruklu kocaman bir uçurtma.
Benim hayallerim hiç gerçek olmadı ki

Çoğu zaman rüyamda binerdim Ahmet’ in bisikletine.
Ya da Kemal’ in uçurtmasının ipini tutardım.
Öyle mutlu olurdum, öyle eğlenirdim ki.
Rüya da olsa saniyelikte olsa çocukluğumu yaşardım.

Gariban, işçi babanın,
Yamalı pantolonlu,
Yırtık ayakkabılı oğluyum ben.

Geride bizlere bırakacağı pek fazla bir şey yok
Eski bir ayakkabı sandığı ve hamal sepetinden başka.
Ama hayatın sillesini yemiş
Kimi zamanda bir lokma ekmeğe muhtaç olsak ta
Öğrettiği tek bir şey var
Helal kazanılan paranın tarifsiz mutluluğu.

Elleri nasırlı, işçi bir babanın oğlu,
Üzerinde yamalı pantolonu,
Ve yırtık ayakkabısı olan bir çocuğum ben.