Yama.. Şiiri - Zeynep Ergün

Gördüğüm kadardı, gözüme ilişen adamlar..
Gördüğüm kadar eksik..
Tahrik ediyordu hezimete uğramış yüzleri..
El sürüyordum..Bastıramadığım açlığımla..
Sonra kaçıyordum, kaçınılası adamlardan..
Kaçıyordum bir parça almışlığımla..
Günahları boynuma..

Hafife almıyordum.
Adamdılar..

Uzaktan izliyordum..
Kıpırtısız, sessiz.
Görüyordum saklamaya çalıştıklarını
Üzerlerine yapışan biblo kadınları

Maske takıyordum yüzlerine..
Gözlerini, kaşlarını ben çiziyordum..
Saflığı sürüyordum,
Bazen mavi bazen kara bakan gözlerine
Akıyordu makyaj..

Kaçıyordum..
Ardıma bakmadan kaçıyordum.
Kesiliyordu nefesim saklandığım delikte..
Ben hep kızdım anneme..
Ona benzememeliydim..
Hak versem de bırakıp gitmişliğine
İçim cız ediyordu babamın o haline..
O da adamdı ya hani,
Kaçtığım her adam gibi..

Biri vardı sanki yaratılmayı bekleyen..
Başka adamlardan oluşan yamalarla..
Bekliyor içimdeki adam..
İşte bu yüzdendi;
Herkesten bir parça alıp, kaçmışlığım..

En büyük kozu yalnızlıktı zamanın..
Üstüme oynuyordu..
Ya sev, ya gel diyordu..
Yalnızlığına çağırıyordu beni zaman..
Duvarına sırtımı verip çöktüğüm delikten
uzattığı eline bakıyordum..
kısık gözlerimle..

Geliyor musun yoksa Kalacak mısın? diyordu..
Kalacağım diyordu yüzümdeki maske
Gelmiyorum seninle..