Yalvarış Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Yalvarış

Canım, doğmayan güneşim,
Kararmış içimdeki en aydınlık köşe sensin.
Sana her baktığımda,
Bir umut doğar içimde,
Ama bil ki, senin ışığın yok bende,
Yalnızca bir yansıma...

Bir düş gibi uzak,
Bir rüya gibi yakınsın.
Gülüşümde, bakışımda,
Sözlerimde hep sen varsın,
Ama bir adım, bir dokunuş uzağımda…

Sen, mehtaba benziyorsun,
Etrafına yıldızlar salmışsın,
Benimse kalbim,
Bir kara delik gibi, seni bekliyor.
Her bakışımda seni ararım,
Ama sen, orada değilsin.
Ve ben, burada…
Yalnız, sessiz ve kırık bir halimle.

Beni hatırlayan yok.
Ama ben seni hep hissediyorum,
Her an, her saniye,
Sıcaklığın içimde,
Bir ateş gibi yakıyor ruhumu.
Terlerim, içimden akar,
Özlem her köşemi sarar.

O gözlerin var ya,
Beni bir sonsuzluğa çağıran,
Bir sırra dokunan bakışların,
Bilsen…
Ellerim semaya açılmış,
Yalvarıyorum Mevla'ya:
"Beni alma, ama onu getir."

Takatim yok artık,
Ömür de gidiyor hızla,
Ama sensiz, her şey daha da hızlanıyor.
Sonsuzluk hızla geçiyor,
Ve ben…
Senin yokluğunda kayboluyorum.

Bir bilsen,
Bir anlasan,
Nasıl sevdiğimi,
Nasıl özlediğimi…
Zaten durmazsın,
Gelirsin, sararsın beni,
Ruhumu, tenimi,
Yüreğimi okşarsın…

Haydi,
Zaman tükenmeden,
Ömür gitmeden,
Felaketler kapıdan girmeden,
Gel…
Dön, dön, dön…