Yalvaçlılar a) Kör Osman

bizim köyden lisede
bir Ramazan abi vardı,
komşu köyden abiler “mavi köşe”de
oturulardı
saman rengi “helva kağıdı” üzerinde
müsvette yaparak ders çalışırlardı
bizim komşumuz “Alamemet” Kumdanlı’lı
Kumdanlı’dan Haluk, bir de “Kör Arif” tanınırdı
kitapları “noktalı”

“doğuştan kalça çıkığı” Nuray Abla
yürümez, adeta koşardı
gözleri her zaman ışıl-ışıldı,
herkesle yıldızı barışık,
hayata herkesten fazla bağlı,
gönül işlerinde de herkese –abla-lık yapardı
her zaman tatlı bir tebessümle
herkese moral aşılardı

kör olmayanlardan daha iyi görürdü sanki
sol kolunda bastonuyla 'Kör Osman'
ne zaman ağzını açsa acı biber gerekirdi
herkesi, her yeri, bütün aşna-fişneleri
tüm ayrıntılarıyla bilirdi, fötr şapkalı, şişman
yumuk gözlü, çok sigara içen bir adam

“-alı da verin bağlamamı çalayım aman aman
çalayım da zarı-zarı ağlayım
bir mendil ver gözyaşımı sileyim
ağlaya-ağlaya gözlerime kan doldu
siyah ta zülfün alyanağın üstüne benddoldu”
sesi berbattı ama güzel yorumlardı şarkıları

“-Rahmetli Atatürk’ün en sevdiği şarkı” olduğundan başlar
şarkı hakkında daha bir sürü tafsilatlar
derken yolun karşısından geçen birini anlatmaya başlardı
ettiği haltları, gelinini, karısını, kızını
yoktu belki hikayelerin aslı-astarı
ama o (gerekirse küfürle, olmadı tehditle) baskısını kurar
bi(r) bildiğimiz var ki konuşuyoruz enayi” diye
itiraz ettirmez, herkesi dinlemeye zorlardı

bir de çolak kollu İsmail Anayurt vardı
ressamdı, dükkanlara tabela yazardı
bir zaman sonra da bütün dükkanları kaplamıştı
“İstanbullu Çetin”in çala kalem, seri tabloları