Çatısı sağlam, duvarları terk edilmiş bir evin içerisindeyim.
Her köşesinde anılar sarmaşık gibi sarmış kapıyı.
Duvarlardan içeri girdiğimde korkutucu bir yeşil ile karşı karşıyayım.
Oysa burasıydı benim evim, burada öptüm kokladım çocuklarımı,
Buradaydı evin annesi, hiç bitmeyecek bir sevginin sözde tükenmezdi nefesi.
Bu çatıydı benim sığındığım kalem,
Ve kalem ile yazdığım şiirlerin mekanıydı bu çatı ki totem.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim