Yalpa Şiiri - Erol Dal

Çatısı sağlam, duvarları terk edilmiş bir evin içerisindeyim.
Her köşesinde anılar sarmaşık gibi sarmış kapıyı.
Duvarlardan içeri girdiğimde korkutucu bir yeşil ile karşı karşıyayım.
Oysa burasıydı benim evim, burada öptüm kokladım çocuklarımı,
Buradaydı evin annesi, hiç bitmeyecek bir sevginin sözde tükenmezdi nefesi.
Bu çatıydı benim sığındığım kalem,
Ve kalem ile yazdığım şiirlerin mekanıydı bu çatı ki totem.
Şimdi evin sahibi, hatta çatının
Bir fare ailesi..
Arsız mı arsızlar, korkularını yenmiş, evi savunmaya hazırlar.
Yalnızlık kelimesini bölmeyi sanırım bu gece başardım.
YAL-NIZ-LIK
Kolay bir bölme gibi görünüyor değil mi?
Değil…
Yal, kuru basit tatsız tuzsuz demek
Nız, İçine saplanan kor olup çıkaramadığın
Lık, onu yiyen içen, muhatap.
Yalnızlık….
Aslına akarsan
Bir tütsü
Kimi zaman,
Dualara karışan.
Çoğu zaman, yalpalayan.