Yalnızsın...Yalnızım

Bir alemdesin, düşünüyorsun;
Bir deniz kokusu sarmışken içini,
Parmakların;
Bir nefes daha zehirlenemediğin izmaritlerden yanarken.
Ve nahoş bira kokulu kadınlar salınırken etrafından;
Uzanırsın, altında kumlar,
Vuruyorken ruhunun en yüksek tepesine dalgalar...
Yalnızsın, olabilidiğince yalnız.
Aslında deniz kadar kalabalıksın!
Gece bir karabasan gibi çöktüğünde,
Kendi dünyanın yüreğine indiğinde,
Kendi kendini güldürecek,
Duvarlarla konuşup ağlayacak kadar yanızsındırda.
Her şey sahte anlıyorsunda.
Bir sevdan var!
Sevdaya sevdalanmak;
Mecnunda olur diyorlardı.
O bir şiirdi Fuzuli'nin kalbinde bir şiir.
Sense gerçeksindi.
Mahşer kadar gerçek!
Sevmek mi,
Yoksa sevilmemek mi;
Seni bu kadar yıkan?
Gecelerini sabahlara çıkarmayan,
Yıldızlarını kaçıran,
Yakamozunu çalan neydi? .
Hasretsindir,
Sevmişsindir,
Pencerende güller yoktur,
Gecende Ay...
Gerçek olan bir yalnızlığın vardır.
Bir de sevdan.
Mahşer kadar sahi,
Yalansız, sahtesiz, yeni doğan bir bebek ağlaması gibi,
Ölüm gibi!
Bir alemdesin düşünüyorsun,
Bir deniz kokusu sarmıştır içini,
Hep uzaklardasındır, düşünüyorsundur.
Yalnızsındır olabildiğince yalnız!
Denizde kaybolmuşsun, atlantissindir belkide.
Yeryüzünün yüreğine;
Neşteri vurup giriyorsun içine,
Kayboluyorsun kendinde...
Sevmek mi,
Yoksa sevilmemek mi, seni bukadar yıkan?
Gecelerden çıkarmayan!
Velhasıl yalnızsın yalnızım...